[Home] [Ιστορία] [Wado] [Δημιουργός] [Λεξικό] [Τεχνικές] [VIDEO] [Εξάσκηση] [Εξετάσεις] [Ελλάς] [Links]
.
Karate-jutsu
.
Στην Okinawa υπήρχαν τρία Βασίλεια, το Hokuzan, το Nanzan και το Chuzan, που πιθανώς είχαν σχηματιστεί διαχρονικά λόγω της πολυεθνικότητας των κατοίκων. Από το 1326 βρίσκονταν σε ανταγωνισμό μεταξύ τους, ενώ τα δύο πρώτα πληρώναν φόρο υποτέλειας στη δυναστεία των Ming, μέσω της κινεζικής επαρχίας Fukien. Δεν άργησε να ξεκινήσει εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των τριών που διήρκησε 103 χρόνια. Τελικά, ο βασιλιάς Sho Hashi του Chuzan καταλαμβάνει το 1416 το Hokuzan και το 1429 το Nanzan. Η νήσος Okinawa ενώνεται κάτω από ένα βασιλιά.
Αργότερα, ο βασιλιάς Sho Shin (1477-1526) επιθυμώντας να ισχυροποιήσει περισσότερο τη θέση του επιβάλει «Αφοπλισμό όλων των κατοίκων» και «Άμεση συγκέντρωση όλων των μελετητών και πολιτικών των τριών κρατιδίων του νησιού στην πόλη Shuri». Ο αφοπλισμός του 1477 αποδείχτηκε θετικός για την ανάπτυξη του «Tode», αλλά μοιραίος για το νησί 132 χρόνια αργότερα, παρ’ όλο που οι κάτοικοι (κυρίως οι ευγενείς) εξασκούντο με ζήλο στις δύο πυγμαχικές σχολές Shorei-ryu και Sorin-ryu.
Το 1609, οι κάτοικοι της Okinawa εξοπλίζονται από το βασιλέα Sho Nei για να αντιμετωπίσουν μία ιαπωνική επίθεση προερχόμενη από τη νήσο Kyushu. Παρά το ζήλο που επέδειξαν η έλλειψη εξάσκησης με όπλα έπαιξε το ρόλο της. Η νήσος καταλαμβάνεται από τον ευγενή Ιάπωνα Ichisa Shimazu του φέουδου Satsuma. Αμέσως θα επανέλθει και η «Απαγόρευση χρήσης και κατοχής οποιουδήποτε όπλου». Τώρα, όλοι ανεξαιρέτως οι κάτοικοι γίνονται ένθερμοι οπαδοί της εξάσκησης «χωρίς όπλα» με χρήση των χεριών (και των ποδιών) «ως όπλα».
Από τότε η τέχνη εξάσκησης «Tode» μετονομάσθηκε στα ιαπωνικά «Bushi no Te» που σημαίνει «Το χέρι του πολεμιστή» (ή «Okinawa-te» ή «Te»).
.
Ο συνδυασμός «Tode», «Shaolin Ssu Ch’uan Fa» και «Tai Chi Ch’uan» συνεχίστηκε εντονότερα και κατά τη διάρκεια της μαντσουριανής δυναστείας των Ch’ing (1644-1911), αφού οι μοναχοί Shaolin ήταν υπό διωγμό και το πρώτο καταφύγιο που εύρισκαν ήταν η αντίστοιχη βουδιστική μονή στην ελεύθερη επαρχία Fukien.
Οι λόγοι που συνέχισε να εξελίσεται και να τυποποιείται το «Tode» (κινεζικά Karate, ιαπωνικά Te) μπορούν να αναζητηθούν μόνο μέσα στην ψυχοσύνθεση των κατοίκων της Okinawa. Γιατί ως νησιώτες είναι άνθρωποι που τους αρέσει η τελειότητα, η αναζήτηση νέων ιδεών, η ελευθερία και η μόρφωση. Οι κυριότεροι είναι:
· Η θετική επίδραση που είχε η εισαγωγή του συστηματοποιημένου Kenpo και η έμπνευση μερικών να το συνδυάσουν με το Tode.
· Η έναρξη εμπορικών σχέσεων με την Κίνα από το 1372 και μετά, οπότε αρκετοί κάτοικοι και από τις δύο πλευρές ήλθαν σε επαφή μεταξύ τους και αντάλλαξαν απόψεις και ιδέες.
· Η αντίδραση στον καταναγκασμό και η αγάπη για την ελευθερία, όπως η διαταγή «Αφοπλισμού» του βασιλιά Sho Shin το 1477 και η «Απαγόρευση χρήσης και κατοχής οποιουδήποτε όπλου» του φεουδάρχη Shimazu, από το 1609 και ύστερα.
· Η αγάπη για την παιδεία, αφού τα ενήλικα παιδιά των πλουσίων οικογενειών (shizoku) ταξίδευαν στην επαρχία Fukien για να λάβουν ακαδημαϊκή μόρφωση και παράλληλα γνώριζαν και διάφορες τεχνικές Kenpo που τις εισήγαγαν στην Okinawa κατά τον επαναπατρισμό τους.
Λόγω των πενιχρών μεταφορικών μέσων εκείνους τους αιώνες η επικοινωνία μεταξύ απομακρυσμένων πόλεων ήταν δύσκολη. Έτσι, η ανάπτυξη του «Te» διέφερε από πόλη σε πόλη λόγω της διαφορετικής υποδομής και εκπαίδευσης των δασκάλων. Δημιουργήθηκαν όμως τρία μεγάλα ρεύματα στις πόλεις Shuri, Tomari και Naha και οι ιδρυτές δάσκαλοι ήταν οι:
· Sokon Matsumura (μεταξύ 1798-1896) του ρεύματος Shuri-te,
· Kosaku Matsumora (1829-1898) του ρεύματος Tomari-te και
· Kanryo Higaonna (1853-1915) του ρεύματος Naha-te.
.
Εάν οι λόγοι που συνέχισε να εξελίσεται το «Tode» (κινεζικά Karate, ιαπωνικά Te) είναι πολλοί, υπάρχει μόνο ένας, αλλά πολυσύνθετος, για την μετονομασία του σε «Karate-jutsu», από τους κατοίκους της Okinawa που είχαν καταλάβει ότι το μέλλον της συνεργασίας τους με την Κίνα είχε τελειώσει. Είναι μία παρόμοια -με του πρώην βασιλιά τους- διαταγή του αποκαθιστέντος αυτοκράτορα Mutsuhito “Meiji”, μετά την πτώση του τελευταίου Sogun της οικογένειας “Tokugawa” το 1868, που αφορούσε αυτή τη φορά ολόκληρη την Ιαπωνία και όχι μόνο τη νήσο Okinawa.
Η διαταγή, εκτός των άλλων, περιλάμβανε:
- Αφοπλισμό όλων των κατοίκων της ιαπωνικής επικράτειας.
- Απαγόρευση χρήσης και κατοχής οποιουδήποτε όπλου.
- Κατάργηση του Shogun και της τάξης των Samurai.
.
.
Karate-jutsu
.
Στην Okinawa υπήρχαν τρία Βασίλεια, το Hokuzan, το Nanzan και το Chuzan, που πιθανώς είχαν σχηματιστεί διαχρονικά λόγω της πολυεθνικότητας των κατοίκων. Από το 1326 βρίσκονταν σε ανταγωνισμό μεταξύ τους, ενώ τα δύο πρώτα πληρώναν φόρο υποτέλειας στη δυναστεία των Ming, μέσω της κινεζικής επαρχίας Fukien. Δεν άργησε να ξεκινήσει εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των τριών που διήρκησε 103 χρόνια. Τελικά, ο βασιλιάς Sho Hashi του Chuzan καταλαμβάνει το 1416 το Hokuzan και το 1429 το Nanzan. Η νήσος Okinawa ενώνεται κάτω από ένα βασιλιά.
Αργότερα, ο βασιλιάς Sho Shin (1477-1526) επιθυμώντας να ισχυροποιήσει περισσότερο τη θέση του επιβάλει «Αφοπλισμό όλων των κατοίκων» και «Άμεση συγκέντρωση όλων των μελετητών και πολιτικών των τριών κρατιδίων του νησιού στην πόλη Shuri». Ο αφοπλισμός του 1477 αποδείχτηκε θετικός για την ανάπτυξη του «Tode», αλλά μοιραίος για το νησί 132 χρόνια αργότερα, παρ’ όλο που οι κάτοικοι (κυρίως οι ευγενείς) εξασκούντο με ζήλο στις δύο πυγμαχικές σχολές Shorei-ryu και Sorin-ryu.
Το 1609, οι κάτοικοι της Okinawa εξοπλίζονται από το βασιλέα Sho Nei για να αντιμετωπίσουν μία ιαπωνική επίθεση προερχόμενη από τη νήσο Kyushu. Παρά το ζήλο που επέδειξαν η έλλειψη εξάσκησης με όπλα έπαιξε το ρόλο της. Η νήσος καταλαμβάνεται από τον ευγενή Ιάπωνα Ichisa Shimazu του φέουδου Satsuma. Αμέσως θα επανέλθει και η «Απαγόρευση χρήσης και κατοχής οποιουδήποτε όπλου». Τώρα, όλοι ανεξαιρέτως οι κάτοικοι γίνονται ένθερμοι οπαδοί της εξάσκησης «χωρίς όπλα» με χρήση των χεριών (και των ποδιών) «ως όπλα».
Από τότε η τέχνη εξάσκησης «Tode» μετονομάσθηκε στα ιαπωνικά «Bushi no Te» που σημαίνει «Το χέρι του πολεμιστή» (ή «Okinawa-te» ή «Te»).
.
Ο συνδυασμός «Tode», «Shaolin Ssu Ch’uan Fa» και «Tai Chi Ch’uan» συνεχίστηκε εντονότερα και κατά τη διάρκεια της μαντσουριανής δυναστείας των Ch’ing (1644-1911), αφού οι μοναχοί Shaolin ήταν υπό διωγμό και το πρώτο καταφύγιο που εύρισκαν ήταν η αντίστοιχη βουδιστική μονή στην ελεύθερη επαρχία Fukien.
Οι λόγοι που συνέχισε να εξελίσεται και να τυποποιείται το «Tode» (κινεζικά Karate, ιαπωνικά Te) μπορούν να αναζητηθούν μόνο μέσα στην ψυχοσύνθεση των κατοίκων της Okinawa. Γιατί ως νησιώτες είναι άνθρωποι που τους αρέσει η τελειότητα, η αναζήτηση νέων ιδεών, η ελευθερία και η μόρφωση. Οι κυριότεροι είναι:
· Η θετική επίδραση που είχε η εισαγωγή του συστηματοποιημένου Kenpo και η έμπνευση μερικών να το συνδυάσουν με το Tode.
· Η έναρξη εμπορικών σχέσεων με την Κίνα από το 1372 και μετά, οπότε αρκετοί κάτοικοι και από τις δύο πλευρές ήλθαν σε επαφή μεταξύ τους και αντάλλαξαν απόψεις και ιδέες.
· Η αντίδραση στον καταναγκασμό και η αγάπη για την ελευθερία, όπως η διαταγή «Αφοπλισμού» του βασιλιά Sho Shin το 1477 και η «Απαγόρευση χρήσης και κατοχής οποιουδήποτε όπλου» του φεουδάρχη Shimazu, από το 1609 και ύστερα.
· Η αγάπη για την παιδεία, αφού τα ενήλικα παιδιά των πλουσίων οικογενειών (shizoku) ταξίδευαν στην επαρχία Fukien για να λάβουν ακαδημαϊκή μόρφωση και παράλληλα γνώριζαν και διάφορες τεχνικές Kenpo που τις εισήγαγαν στην Okinawa κατά τον επαναπατρισμό τους.
Λόγω των πενιχρών μεταφορικών μέσων εκείνους τους αιώνες η επικοινωνία μεταξύ απομακρυσμένων πόλεων ήταν δύσκολη. Έτσι, η ανάπτυξη του «Te» διέφερε από πόλη σε πόλη λόγω της διαφορετικής υποδομής και εκπαίδευσης των δασκάλων. Δημιουργήθηκαν όμως τρία μεγάλα ρεύματα στις πόλεις Shuri, Tomari και Naha και οι ιδρυτές δάσκαλοι ήταν οι:
· Sokon Matsumura (μεταξύ 1798-1896) του ρεύματος Shuri-te,
· Kosaku Matsumora (1829-1898) του ρεύματος Tomari-te και
· Kanryo Higaonna (1853-1915) του ρεύματος Naha-te.
.
Εάν οι λόγοι που συνέχισε να εξελίσεται το «Tode» (κινεζικά Karate, ιαπωνικά Te) είναι πολλοί, υπάρχει μόνο ένας, αλλά πολυσύνθετος, για την μετονομασία του σε «Karate-jutsu», από τους κατοίκους της Okinawa που είχαν καταλάβει ότι το μέλλον της συνεργασίας τους με την Κίνα είχε τελειώσει. Είναι μία παρόμοια -με του πρώην βασιλιά τους- διαταγή του αποκαθιστέντος αυτοκράτορα Mutsuhito “Meiji”, μετά την πτώση του τελευταίου Sogun της οικογένειας “Tokugawa” το 1868, που αφορούσε αυτή τη φορά ολόκληρη την Ιαπωνία και όχι μόνο τη νήσο Okinawa.Η διαταγή, εκτός των άλλων, περιλάμβανε:
- Αφοπλισμό όλων των κατοίκων της ιαπωνικής επικράτειας.
- Απαγόρευση χρήσης και κατοχής οποιουδήποτε όπλου.
- Κατάργηση του Shogun και της τάξης των Samurai.
.
Ο νέος (δυτικός) προσανατολισμός της ιαπωνικής πολιτικής αναγκαστικά άλλαξε και τον προσανατολισμό του «Tode». Αυτό το κατάλαβαν έγκαιρα οι νεότεροι δάσκαλοι του αθλήματος και με πρωτοπόρο τον ευγενή Yasutsune Itosu το μετέτρεψαν σιγά-σιγά από εξάσκηση για επιβίωση σε σχολικό μάθημα γυμναστικής. Άλλαξε και η φιλοσοφία του και από "πολεμική τέχνη" μεταμορφώθηκε σιγά-σιγά σε "τέχνη αυτοελέγχου και αυτογνωσίας", χωρίς να χάνει βεβαία και την αρχική του ιδιότητα, εάν το απαιτούσαν οι περιστάσεις.
.
Με πρωτεργάτη τον μέγα δάσκαλο του Shuri-te Yasutsune “Anko” Itosu (1831-1915), που έδειξε σε όλους τη νέα άποψη για το "Tode" ή "Te", βασιζόμενος στο νέο δρόμο που χάραξε η ιαπωνική αυτοκρατορική αυλή, αλλά και στα νέα δεδομένα της πατρίδας του, οι μαθητές αυτοί ανάλογα με την υποδομή τους (Shuri-te, Tomari-te, Naha-te, Ch’uan Fa) δημιούργησαν τις δικές τους σχολές και δίδαξαν διάφορα είδη, τα οποία αντιπροσωπεύουν το λεγόμενο «Παραδοσιακό Karate». Για άλλη μία φορά οι κάτοικοι της Okinawa νίκησαν το κατεστημένο. Με το νέο προσανατολισμό του αθλήματος κατάφεραν να διατηρήσουν το «Tode» ενεργό, ως Karate-jutsu (ελλ. Πυγμαχική Τέχνη) και μέσα από αυτό να κρατήσουν ζωντανές στις μνήμες των ανθρώπων (του νησιού τους, αλλά και των άλλων νησιών της Ιαπωνίας) τις αξίες και τις αρετές των πολεμιστών Samurai, που μέσα από τις ιστορίες τους μεγάλωσαν γενιές και γενιές παιδιών.
.
Με πρωτεργάτη τον μέγα δάσκαλο του Shuri-te Yasutsune “Anko” Itosu (1831-1915), που έδειξε σε όλους τη νέα άποψη για το "Tode" ή "Te", βασιζόμενος στο νέο δρόμο που χάραξε η ιαπωνική αυτοκρατορική αυλή, αλλά και στα νέα δεδομένα της πατρίδας του, οι μαθητές αυτοί ανάλογα με την υποδομή τους (Shuri-te, Tomari-te, Naha-te, Ch’uan Fa) δημιούργησαν τις δικές τους σχολές και δίδαξαν διάφορα είδη, τα οποία αντιπροσωπεύουν το λεγόμενο «Παραδοσιακό Karate». Για άλλη μία φορά οι κάτοικοι της Okinawa νίκησαν το κατεστημένο. Με το νέο προσανατολισμό του αθλήματος κατάφεραν να διατηρήσουν το «Tode» ενεργό, ως Karate-jutsu (ελλ. Πυγμαχική Τέχνη) και μέσα από αυτό να κρατήσουν ζωντανές στις μνήμες των ανθρώπων (του νησιού τους, αλλά και των άλλων νησιών της Ιαπωνίας) τις αξίες και τις αρετές των πολεμιστών Samurai, που μέσα από τις ιστορίες τους μεγάλωσαν γενιές και γενιές παιδιών.
